Azərbaycanca-rusca lüğət. Dörd cilddə. Bakı, “Şərq-Qərb”. M.T.Tağıyev . 2006.
şuluqçu — sif. və is. 1. Şuluq eləyən, nadinc, dəcəl. Şuluqçu uşaq. – <Sabir:> Bizdə bir Məmmədağa var, çox yaman şuluqçudur. S. R.. 2. Dələduz, qalmaqalçı, araya şuluqluqsalan. Şuluqçu adam … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
bədəməl — sif. və is. <fars. bəd və ər. əməl> 1. Pis işlərlə məşğul olan, pis iş görən; əxlaqsız. Görəsən hansı bədəməllərin oduna yanırıq? C. M.. 2. Şuluqçu, sırtıq, nadinc, pis. Bədəməl uşaq … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
şit — sif. 1. Duz qatılmamış, duzsuz. Şit pendir. Şit kərə. – <Mahmud:> Bir kətəyə bax, şit yağı da basıblar arasına, adamın ağzının suyu axır. Ə. H.. // Duzu az, lazımınca duzlanmamış. Şit xörək. 2. məc. Danışığı, hərəkətləri yüngül, qeyriciddi … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
şuluq — sif. 1. Nadinc, dəcəl, şuluqçu. Şuluq uşaq. 2. is. Dələduz. Yoluğun nəyi var, şuluğa versin. (Ata. sözü). 3. is. Hərc mərclik, qarışıqlıq, qalmaqal, qayda qanunsuzluq. <Məmmədəli:> Güləndam, itin olum, küçüyün olum, bu ev çox şuluqdur, aman … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
vurub-yıxan — sif. Azğın, qudurğan; şuluqçu, dəcəl, zərər verən (bəzən qoçaq, qorxmaz mənasında da işlənir). Teymur ağa həm məşhur kefçi, həm də nüfuzlu və vurub yıxan cavanlardan idi. M. S. O.. Səfər doğrudan da qızların xoşuna gələnlərdən deyildi. Fəqir,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
